Najczęstsze wątpliwości przy operacji migdałków
W jednym z poprzednich blogów opisaliśmy, czym jest operacja migdałków, kiedy należałoby je usuwać i jakie są najczęstsze do tego powody.
Teraz wyróżniliśmy niektóre z najczęstszych wątpliwości związanych z problemami z gardłem i usuwaniem migdałków.
Moje dziecko nigdy nie miało zapalenia gardła, a musi operować migdałki!
Wasze dziecko ma zaburzenia oddychania podczas snu (chrapie, ma przerwy w oddychaniu, niespokojny sen, mocno się poci) i dlatego trzeba operować. Takie oddychanie nie jest normalne. Dziecko nocą stale cierpi na niedobór tlenu, co trwale uszkadza naczynia krwionośne i organy. Oprócz tego tak oddychające dziecko budzi się zmęczone i nerwowe, ponieważ nie wypoczęło przez noc. Rezultatem tego są gorsze wyniki w szkole, dziecko sprawia wrażenie “nadpobudliwego” i nieposłusznego. Czasem niezbędne jest operowanie tylko trzeciego migdałka, ale w przypadku zespołu bezdechu sennego podczas snu (przerwy w oddychaniu dłuższej niż 10 sekund) to nie wystarcza.
Moje dziecko nigdy nie miało zapalenia ucha, a lekarz sugeruje operację trzeciego migdałka!
Powiększony trzeci migdał poza tym, że stanowi przeszkodę przy oddychaniu nosem, zamyka ujścia trąbek słuchowych i prowadzi do powstawania podciśnienia w uchu środkowym, zbierania się cieczy i niemożliwości wyrównywania ciśnienia, dlatego też dziecko gorzej słyszy. Jeśli taki stan trwa dłużej niż sześć miesięcy, może dojść do zrostów pomiędzy kosteczkami słuchowymi i trwałego uszkodzenia słuchu.
Jaki jest minimalny wiek do operacji?
Operację trzeciego migdała można przeprowadzić już u rocznego dziecka. Operację migdałków i trzeciego migdała zwykle przeprowadza się po trzecim roku życia, ponieważ oczekiwana utrata krwi w trakcie operacji może dla młodszego dziecka być czynnikiem ryzyka. Można sobie z tym poradzić poprzez zastosowanie tak zwanych bezkrwawych metod operowania i w taki właśnie sposób możemy zoperować także młodsze dziecko.
Wizyta u otolaryngologa
W większości przypadków rodzice prowadzą dziecko na badanie z określonym zamysłem, czy dziecku jest potrzebna operacja, czy też nie, dlatego relacje rodziców o stanie zdrowia dziecka często są wypaczone i uformowane z nastawieniem na nakreślony cel. Otolaryngolog słucha rodziców, ale tylko ich odpowiedzi na celowo zadane pytania, uważnie przygląda się i słucha dziecka i w ten sposób ocenia jego oddychanie, mowę, stopień wykarmienia, cerę, wyraz twarzy i czyta skierowanie od pediatry.
Tak samo jak wskazania do (adeno)tonsillektomii można z grubsza podzielić na dwie grupy, trudności przy oddychaniu i/lub częste stany zapalne, tak samo pytania stawiane przez otolaryngologa dzielą się na dwie grupy.
Te pytania rodzic może nawet zadać sam sobie, gdy zastanawia się nad zdrowiem lub chorobą swojego dziecka i ewentualnej potrzebie leczenia operacyjnego.
Pierwsza grupa pytań „wyszukuje" oznaki trudności z oddychaniem:
- Jak dziecko oddycha – przez usta czy nos?
- Czy chrapie w nocy?
- Czy śpi niespokojnie?
- Nadmiernie poci się w nocy?
- Czy ma przerwy w oddychaniu?
- Czy mówi “przez nos”?
- Jak przełyka pokarmy stałe?
Druga grupa pytań odkrywa częstotliwość i znaczenie zmian zapalnych:
- Jak często dziecko ma zapalenia gardła?
- Ile antybiotyków rocznie przyjmuje?
- Czy ma częste zapalenia ucha?
- Jak słyszy?
- Czy często cieknie mu z ucha ropna wydzielina?
- Czy ma nieprzyjemny zapach z ust?
Salveo CEE
